تنها گزینه برای دولت عربستان و دیگر حکومت های در منطقه، پذیرش واقعیات جدید و همراهی با آن در تدارک نظام هایی مبتنی بر خواست و مشارکت مردم در سرنوشت خویش است. هر گزینه دیگری بازی با آتش است.
در حالی که تحولات بحرین در مسیر پیگیری مطالبات مردم آن پیش می رود و
حکمرانان بحرین بر ضرورت بررسی و تحقق این مطالبات واقف تر می شوند، شاهد
دو اتفاق در صحنه سیاسی امنیتی و نظامی این کشور بوده ایم:
1- سفر رابرت گیتس وزیر دفاع آمریکا به بحرین و گفتگوی او با پادشاه بحرین
2- اعزام یک هزار نیروی نظامی و انتظامی عربستان به بحرین.
آمریکا متعاقب سفر گیتس بازی دوگانه خود را آغاز می کند: توصیه به پرهیز از خشونت و تایید اعزام نیروهای عربستان سعودی به بحرین.
دست کم ده کشور عربی از جمله خود عربستان با شدت و ضعف در معرض این تحولات قرار دارند. انتظار اصلی مردم شنیدن صدایشان و اقدام در جهت برآوردن مطالباتشان است. در هیچ گزارشی ذکر نشده که مردم پیش قدم در تعرض و بکارگیری خشونت بوده اند . آنها خواسته هایشان را مسالمت آمیز مطرح کرده اند.
مسؤولین بحرینی در روزهای نخست اعتراضات مردمی سریعا متوجه اقدام اشتباه خود در بکارگیری زور و نیروی نظامی در مقابل مردم شدند و تانک ها و ادوات نظامی را به پادگان ها بازگرداندند.
با این حال ، متاسفانه تحریک و تحکم آمریکایی ها و اصرار مداوم دولت سعودی زمینه را برای حضور نیروهای خارجی در این کشور فراهم کرد.
به راستی عربستان با کدام استدلال اقدام به اعزام نیروی نظامی به بحرین نمود؟
عربستان این اقدام نیابتی را از سوی چه کشور یا کشورهایی انجام می دهد؟
چه کسی پاسخگوی شمار زیادی از کشته شدگان و صدها نفر زخمی بحرینی در تجاوز نیروهای نظامی عربستان سعودی به کشور بحرین است؟
عربستان چه اهدافی را با این دخالت آشکار تعقیب می کند؟
عربستان در کجای تحولات اخیر قرار دارد؟
واقعیت آن است که غیر از مردم در صحنه تظاهرات که دقیقا می دانند در جستجوی چه چیزی هستند، دیگران چه در سطح حکومت های این کشورها و چه دولت های غربی به دلیل ناتوانی در پیش بینی سلسله قیام های پیشاروی، در تحلیل و چگونگی تعامل با آن نیز ناتوان شده اند.
عربستان سعودی سال گذشته به نفع حکومت یمن و علیه مردم این کشور وارد جنگی محدود شد. عملکرد نظامیان سعودی در مرزهای شمالی یمن گویای شکست ماموریتشان بوده و علیرغم آنکه پادشاه عربستان را برای مراسم سان دیدن و رژه نظامیان سعودی به منطقه کشاندند، پرونده مداخله ناصواب خود در امور داخلی یمن را بدون هیچگونه توضیحی بست.
عربستان سعودی به اعتراف صریح مقامات عراقی طی 6 سال گذشته بیشترین دخالت های ضد امنیتی را در امور آن کشور داشته است. بیشترین نیروهایی که برای اقدامات تروریستی از حوزه عربی به عراق صادر می شدند وهابیان، سلفی ها و القاعده تابع عربستان سعودی بودند. البته لیبی و قذافی رتبه دوم را در این زمینه داشتند. وحشتناک ترین انفجارها و کشتار توسط این عوامل در عراق صورت پذیرفت. پرسش آنست که این اقدامات چه نتیجه ای برای کشور عربستان در بر داشته است؟
عربستان در تحولات اخیر نتوانست کارنامه قابل قبولی از خود ارائه دهد. دولت سعودی به دیکتاتور فراری تونس که اربابان غربی او اجازه پرواز و اقامت در کشورهایشان را به او ندادند پناه داد که برای مردم منطقه یادآور اقدام رژیم ساقط شده مصر در ارتباط با شاه ایران بود.
آیا میلیاردها دلار پول و شمش های طلا و جواهرات ملت تونس که توسط خاندان زین العابدینبن علی از کشور خارج شده است هم اینک در عربستان است؟
دولت عربستان باید توضیح دهد که چرا همراه رژیم صهیونیستی و دولت آمریکا بر حمایت و حفظ دیکتاتور مصر «حسنی مبارک» را تاکید داشت و علیرغم اراده ملت مصر در اسقاط این رژیم خائن به ابقای آن اصرار می ورزید و در تماس های متعدد تلفنی در مقابل دیدگان انقلابیون مصر، حسنی مبارک را تشویق به مقاومت در مقابل مردم می نمود؟
دولت عربستان هم اینک مواجه با مطالبات جمع بیشماری از مردم خود می باشد. ملک عبدالله پادشاه عربستان سعودی پس از رسیدن به حکومت بعد از دوره طولانی ولیعهدی چنین القا نمود که می خواهد متفاوت از اسلاف خویش حکمرانی نماید، نقش بیشتری به مردم در امر کشورداری بدهد، به مسائل جهان اسلام توجه بیشتری نماید، اقداماتی نمادین در جهت وحدت گروههای فلسطینی به انجام رساند و ابتکار عربی را به عنوان بستری برای بخشی از مطالبات فلسطینیان در دستور کار اتحادیه عرب قرار دهد. برنامه های تلویزیونی عربستان نیز مملو از نمایش تفقدهای پدرانه او برای مردم عربستان بود.
باید توجه داشت که جوهر رهبران و حکمرانان در حوادث سخت و بحران ها آشکار می شود. وقتی حکومتی برای سرکوب ملت خود از قوه قهریه کشورهای خارجی کمک می گیرد در حقیقت مقبولیت و مشروعیت خود را از دست می دهد. از سوی دیگر با نگاهی به سرنوشت اشغالگران در مناطق مختلف می توان آینده سربازان عربستان سعودی را در بحرین پیش بینی کرد.
توصیه دوستانه به حکمرانان سعودی آن است که قبل از فوت وقت، نیروهای نظامی خود را از بحرین خارج کنند و نیز بجای سرکوب ، مطالبات مردم عربستان را بررسی و برآورده نمایند. بگذارید غرب به رهبری آمریکا و نیز رژیم رو به احتضار صهیونیستی که متهمین ردیف اول در ایجاد و حمایت از رژیم های دیکتاتور منطقه بوده اند پرداخت کنندگان تاوان قیام ملت های مسلمان در خاورمیانه و شمال آفریقا باشند.
تنها گزینه برای دولت عربستان و دیگر حکومت های در منطقه، پذیرش واقعیات جدید و همراهی با آن در تدارک نظام هایی مبتنی بر خواست و مشارکت مردم در سرنوشت خویش است. هر گزینه دیگری بازی با آتش است.
*این یادداشت در اسفندماه 1389 به نگارش درآمده است.
1- سفر رابرت گیتس وزیر دفاع آمریکا به بحرین و گفتگوی او با پادشاه بحرین
2- اعزام یک هزار نیروی نظامی و انتظامی عربستان به بحرین.
آمریکا متعاقب سفر گیتس بازی دوگانه خود را آغاز می کند: توصیه به پرهیز از خشونت و تایید اعزام نیروهای عربستان سعودی به بحرین.
دست کم ده کشور عربی از جمله خود عربستان با شدت و ضعف در معرض این تحولات قرار دارند. انتظار اصلی مردم شنیدن صدایشان و اقدام در جهت برآوردن مطالباتشان است. در هیچ گزارشی ذکر نشده که مردم پیش قدم در تعرض و بکارگیری خشونت بوده اند . آنها خواسته هایشان را مسالمت آمیز مطرح کرده اند.
مسؤولین بحرینی در روزهای نخست اعتراضات مردمی سریعا متوجه اقدام اشتباه خود در بکارگیری زور و نیروی نظامی در مقابل مردم شدند و تانک ها و ادوات نظامی را به پادگان ها بازگرداندند.
با این حال ، متاسفانه تحریک و تحکم آمریکایی ها و اصرار مداوم دولت سعودی زمینه را برای حضور نیروهای خارجی در این کشور فراهم کرد.
به راستی عربستان با کدام استدلال اقدام به اعزام نیروی نظامی به بحرین نمود؟
عربستان این اقدام نیابتی را از سوی چه کشور یا کشورهایی انجام می دهد؟
چه کسی پاسخگوی شمار زیادی از کشته شدگان و صدها نفر زخمی بحرینی در تجاوز نیروهای نظامی عربستان سعودی به کشور بحرین است؟
عربستان چه اهدافی را با این دخالت آشکار تعقیب می کند؟
عربستان در کجای تحولات اخیر قرار دارد؟
واقعیت آن است که غیر از مردم در صحنه تظاهرات که دقیقا می دانند در جستجوی چه چیزی هستند، دیگران چه در سطح حکومت های این کشورها و چه دولت های غربی به دلیل ناتوانی در پیش بینی سلسله قیام های پیشاروی، در تحلیل و چگونگی تعامل با آن نیز ناتوان شده اند.
عربستان سعودی سال گذشته به نفع حکومت یمن و علیه مردم این کشور وارد جنگی محدود شد. عملکرد نظامیان سعودی در مرزهای شمالی یمن گویای شکست ماموریتشان بوده و علیرغم آنکه پادشاه عربستان را برای مراسم سان دیدن و رژه نظامیان سعودی به منطقه کشاندند، پرونده مداخله ناصواب خود در امور داخلی یمن را بدون هیچگونه توضیحی بست.
عربستان سعودی به اعتراف صریح مقامات عراقی طی 6 سال گذشته بیشترین دخالت های ضد امنیتی را در امور آن کشور داشته است. بیشترین نیروهایی که برای اقدامات تروریستی از حوزه عربی به عراق صادر می شدند وهابیان، سلفی ها و القاعده تابع عربستان سعودی بودند. البته لیبی و قذافی رتبه دوم را در این زمینه داشتند. وحشتناک ترین انفجارها و کشتار توسط این عوامل در عراق صورت پذیرفت. پرسش آنست که این اقدامات چه نتیجه ای برای کشور عربستان در بر داشته است؟
عربستان در تحولات اخیر نتوانست کارنامه قابل قبولی از خود ارائه دهد. دولت سعودی به دیکتاتور فراری تونس که اربابان غربی او اجازه پرواز و اقامت در کشورهایشان را به او ندادند پناه داد که برای مردم منطقه یادآور اقدام رژیم ساقط شده مصر در ارتباط با شاه ایران بود.
آیا میلیاردها دلار پول و شمش های طلا و جواهرات ملت تونس که توسط خاندان زین العابدینبن علی از کشور خارج شده است هم اینک در عربستان است؟
دولت عربستان باید توضیح دهد که چرا همراه رژیم صهیونیستی و دولت آمریکا بر حمایت و حفظ دیکتاتور مصر «حسنی مبارک» را تاکید داشت و علیرغم اراده ملت مصر در اسقاط این رژیم خائن به ابقای آن اصرار می ورزید و در تماس های متعدد تلفنی در مقابل دیدگان انقلابیون مصر، حسنی مبارک را تشویق به مقاومت در مقابل مردم می نمود؟
دولت عربستان هم اینک مواجه با مطالبات جمع بیشماری از مردم خود می باشد. ملک عبدالله پادشاه عربستان سعودی پس از رسیدن به حکومت بعد از دوره طولانی ولیعهدی چنین القا نمود که می خواهد متفاوت از اسلاف خویش حکمرانی نماید، نقش بیشتری به مردم در امر کشورداری بدهد، به مسائل جهان اسلام توجه بیشتری نماید، اقداماتی نمادین در جهت وحدت گروههای فلسطینی به انجام رساند و ابتکار عربی را به عنوان بستری برای بخشی از مطالبات فلسطینیان در دستور کار اتحادیه عرب قرار دهد. برنامه های تلویزیونی عربستان نیز مملو از نمایش تفقدهای پدرانه او برای مردم عربستان بود.
باید توجه داشت که جوهر رهبران و حکمرانان در حوادث سخت و بحران ها آشکار می شود. وقتی حکومتی برای سرکوب ملت خود از قوه قهریه کشورهای خارجی کمک می گیرد در حقیقت مقبولیت و مشروعیت خود را از دست می دهد. از سوی دیگر با نگاهی به سرنوشت اشغالگران در مناطق مختلف می توان آینده سربازان عربستان سعودی را در بحرین پیش بینی کرد.
توصیه دوستانه به حکمرانان سعودی آن است که قبل از فوت وقت، نیروهای نظامی خود را از بحرین خارج کنند و نیز بجای سرکوب ، مطالبات مردم عربستان را بررسی و برآورده نمایند. بگذارید غرب به رهبری آمریکا و نیز رژیم رو به احتضار صهیونیستی که متهمین ردیف اول در ایجاد و حمایت از رژیم های دیکتاتور منطقه بوده اند پرداخت کنندگان تاوان قیام ملت های مسلمان در خاورمیانه و شمال آفریقا باشند.
تنها گزینه برای دولت عربستان و دیگر حکومت های در منطقه، پذیرش واقعیات جدید و همراهی با آن در تدارک نظام هایی مبتنی بر خواست و مشارکت مردم در سرنوشت خویش است. هر گزینه دیگری بازی با آتش است.
*این یادداشت در اسفندماه 1389 به نگارش درآمده است.
